Kvikmyndin Blindness - Hörð gagnrýni á siðferðisboðskap myndarinnar

Kvikmyndin Blindness hefur verið gagnrýnd harðlega af bandarísku blindrasamtökunum. Gagnrýnin beinist að því að myndin ali á fordómum í garð blindra og sjónskertra og stuðli að því að viðhalda hugmyndum um m.a. lágt getustig þeirra og að siðferði sé á einhvern hátt tengt sjón.

Hér á neðan læt ég fylgja gagnrýnina frá Bandaríkjunum á boðskap myndarinnar.

 Answers to Frequently Asked Questions Regarding the Movie Blindness

Q: What is the premise and plot of the movie Blindness?

A: Blindness is based on a novel of the same name by the Portuguese writer José Saramago.  The premise of the movie is that unnamed residents of an unnamed city in an unnamed country suddenly
and mysteriously go blind.  Those who experience the blindness see only a white glare, so the blindness is sometimes called the "white
sickness."  The blindness is contagious and the government immediately quarantines the victims in
an abandoned and dilapidated mental asylum, with orders that anyone attempting to leave is to be killed.

The prisoners are given food and supplies, but deliveries are inadequate and become increasingly irregular.  The asylum also becomes filthy
because the blind inmates, as portrayed in the movie, cannot find their way to the bathroom and simply relieve themselves on the floor or in
their own beds.  Some of the inmates die from infection, disease, or are shot by guards when they try to escape or simply become lost and wander too close to the fence.

The inmates of ward one, led by an ophthalmologist's wife who can still see but feigns blindness to remain with her husband, fare slightly better than the rest; the implication is that this is solely because she assists the blind, portrayed as being unable to do anything for themselves.  As food supplies dwindle, another group of blind inmates, whose leader has acquired a gun and dubbed himself "the King of
Ward Three," begins to terrorize the others.  The armed clique in ward three hordes all the food, extorting money and valuables from the other
inmates and eventually demanding sex with the women from other wards in exchange for allowing the rest of the inmates to eat.  One of the members of this clique, who was born blind and is not a victim of the white sickness, knows how to read and write Braille and is given the task of taking inventory of the valuables stolen from the other inmates.

When the women from ward one go to ward three to exchange sex for food, one of the women is beaten to death as she is raped.  The doctor's wife later kills the King of Ward Three, but the man
who was born blind takes his place as leader of the armed gang and threatens to avenge the "King" by killing the doctor's wife.  Being blind,
however, he is unable to shoot her and she escapes unharmed.  The rest of the inmates finally decide to do battle with the gang in ward
three; just before the showdown, someone sets a pile of bedding alight, starting a fire that soon engulfs the entire asylum.  During the ensuing
confusion, the man who was born blind shoots himself.  When the surviving inmates, including the group led by the doctor's wife, escape the burning asylum, they discover that no soldiers are standing guard and they are free.
Outside the makeshift prison, everyone has gone blind and the city has descended into total chaos; no government services or businesses are
functioning and nomadic groups of mostly naked blind people wander through the streets, squatting in abandoned houses and shops for
shelter and taking food where they can find it-including in rubbish heaps.  There is no electricity or running water, so the streets and
buildings of the city are as filthy as the asylum was.  Dogs that people used to keep as pets have gone wild and roam in packs, feeding on refuse and human corpses.  The home of the doctor and his wife, however, is intact, and their group gets up residence there. The movie ends just as they regain their sight-as suddenly and mysteriously as they lost it.

Q: Have you seen the film?

A: Yes. Members of the National Federation of the Blind were permitted to screen the film. Many other members of the National Federation of the Blind have read the novel, and according to the filmmakers themselves, the movie is "true to the book."

Q: How will this film harm blind people?

A: Blind people already suffer from irrational prejudice based on ignorance and misconceptions about our capabilities and characteristics.  This prejudice-which is based on ignorance and low
expectations but is no less harmful than prejudice based on ethnicity, religion, or sex--is the cause of the overwhelming majority of problems experienced by blind people, including an unemployment rate that exceeds 70 percent and the lack of proper education for blind children.  This movie will further entrench myths and misconceptions about blindness and blind people, thereby contributing to the barriers to
equal participation in society that we face.

Q: What is wrong with the way blind people are portrayed in the film?

A: Blindness falsely depicts blind people as incapable of almost everything.  Even accepting that most of the characters are newly blind and thus have not learned certain skills needed to function effectively as a blind person, their complete and utter incompetence is simply not
credible to anyone who has had even casual contact with actual blind people.  The blind people in the film are unable to dress or bathe
themselves; they usually go about naked or nearly naked and relieve themselves on the floor or in their own beds.  The doctor's wife is shown helping him dress by holding his pants so that he can step into them, and he comments at one point that she even has to clean him after he has defecated.

In reality, even newly blinded individuals do not experience this level of incapacity; they do not forget how to dress, wash, or use the toilet.  The blind people in the movie are portrayed as perpetually disoriented and having no sense of direction or ability to remember the route from one place to another. However, blind people regularly travel  independently using white canes or guide dogs.  The blind people who are not completely helpless in the novel and movie are depraved monsters, withholding food from the others in exchange for money, jewelry, and sex.  One of the worst of these criminals is a man who was born blind and has adapted to his blindness, yet he sides with the criminal gang of ward three, participating in brutal rapes and ttempting to kill inmates from the other wards.  Thus, all of the blind people in the film are portrayed either as helpless invalids or degenerate  criminals.  The movie suggests thatblindness completely alters the human personality, resulting either in total incapacity or villainous evil.

The movie also makes it clear that blindness is cause for complete and irreversible despair; one blind man comments, "I'd rather die than stay
like this."  Blind people, in fact, do live happy lives once they have learned to accept their blindness and adjust to it.  The movie also
suggests that the blind must always defer to the sighted; when the doctor's wife leaves him outside a supermarket so she can attempt to find food, he says, "I know my place."  The dignity, worth, and individuality of blind people is constantly denigrated in this way throughout the movie.

The National Federation of the Blind objects to this portrayal of the blind because it simply isn't accurate.  Blind people are a cross-section
of society who happen to share the physical characteristic of being unable to see.  The blind are employed in almost every profession
imaginable, have homes and families, raise children, do volunteer work in their communities, and generally lead normal, productive lives.  To
the extent this is not the case, the problem is not blindness itself, but rather the misconceptions and stereotypes that society holds about blindness and blind people.  This film will further those myths and misconceptions and deepen public prejudice against the blind.  Most members of the public do not know a blind person and may therefore assume that this portrayal of blindness is accurate and true.  It is not, and the falsehoods in this film will damage the prospects happiness for blind people throughout the world.

Q: Isn't this just a matter of political correctness, or a difference of opinion with the novelist and filmmakers?

A: No. Everyone is entitled to his or her own opinion, but not his or her own facts.  If an artist were to create a painting called "Elephant," but the picture in fact represented a giraffe, a camel, or a creature from the artist's own imagination, then any art critic-or any layman-would point out that the picture does not, in fact, represent an elephant.  The person pointing out the inconsistency would not be accused of "political correctness" or a "difference of opinion" with the artist, but would be recognized as having good common sense.  The portrait of blind people in this movie is simply wrong; artistic license does not permit a writer or a filmmaker to make false assertions about an entire group of people.  The stereotyping of blind people is just as inappropriate as the stereotyping of African-Americans, women, Hispanics, or any other group of individuals who share common characteristics.

Q: Isn't blindness being used as a metaphor in the novel and film?

A: Yes, and this is one of the movie's main problems.  Blindness is simply the physical characteristic of being unable to perceive things
with the eyes, but the author and filmmakers want it to be a metaphor for everything that is bad about human nature.  At the very least, blindness in this movie represents lack of insight or perception; arguably it represents even worse traits, since many of the blind characters engage in rape, murder, and other forms of criminal
behavior.  Blind people, however, are not inherently obtuse or incapable of discernment.  Although we cannot see with our eyes, we are aware of the world around us through our other senses and through the alternative techniques we use to learn about our environment,
such as traveling with a white cane, reading and writing Braille, and using technology.

Blindness is no more an appropriate "metaphor" than other physical characteristics, like hair color or ethnicity.  Movies in which all of the
villains have dark skin or a foreign accent are rightly criticized as employing racial stereotypes.  If a movie were to be made in which
people's hair suddenly turned blonde and all of the characters with blonde hair were vapid idiots, then people with blonde hair would
rightly be outraged.  In today's society, it should likewise be unacceptable for blindness to be used as a stand-in for depravity, incompetence, and lack of understanding.

Q: Doesn't your protest violate the First Amendment rights of the
filmmakers?

A: No. The First Amendment protects the production and screening of this film, but it also protects our right to protest its production
and screening and to tell the public that it portrays blind people in an outrageously false manner.

Q: Have you brought your concerns to the attention of the filmmakers?

A: Yes. We sent letters to officials involved with the production asking to meet and discuss our concerns but they refused to respond.

***

Flier

Blindness: A Movie that Harms the Blind

We Condemn and Deplore
The National Federation of the Blind condemns and deplores the negative, damaging, and distorted description of blindness and blind
people in the movie Blindness, adapted for the screen from the novel of the same name by José Saramago. This outrageous and offensive movie reinforces society's fears and misconceptions about the blind and will lead to lost opportunities for employment and social acceptance. Contrary to the stereotypes and images this movie portrays.
Blind people travel, work, go to school, raise families, play sports, and participate in their communities.

• Blindness need not be a tragedy.
  Blind people are confident and competent human beings, with as much imagination, creativity, and capacity as the average sighted person.
  
  The Truth About Blindness
  Contrary to the assertions about blindness and blind people found in both the film and book, the National Federation of the Blind wants you to know that:
  
• Blind people are responsible; a sense of responsibility is not in any way related to visual acuity.
• Blind people can care for themselves both physically and
  emotionally.
• Blind people are conscious of the importance of hygiene and personal appearance; they do not live in filth and squalor. 
• Blind people can successfully travel; they are not generally disoriented or wandering without direction. 
• Blind people are unique individuals; they are not without identity. 
• Blind people are active in society, not isolated from others and the world. 
• Blind people can perceive their surroundings and exercise judgment. 
• Blind people are as dignified and
  conscientious as their sighted peers.
  

This Film Gets It Wrong

The premise in the film Blindness is that everybody but one person becomes blind. The description of society as an increasing number of
its members become blind is one of filth, greed, perversion, and vice. The film depicts blind people as incapable of doing everything,
including basic tasks like bathing, dressing, and traveling. Blindness becomes a metaphor for all that is bad in human thought and action. Blind people in the movie have every negative human trait and few of the positive ones. The only encouraging element in the release of this film is the almost universal reaction of the critics that the film is a failure.

Marc Maurer, President of the 50,000-member National Federation of the Blind, said of the film in his July 2008 banquet address, "The Urgency of Optimism":

"The capabilities of those who become blind remain essentially the same after they lose vision as they were before they lost it. Although
the loss of any major asset (including vision) will bring a measure of sadness to some and despair to a few, it will also stimulate others
to assert their will. Blindness can be a devastating loss, but it also has the power to galvanize some to action. The reaction to blindness is not the least bit one-dimensional. Therefore the description is false. . . . The charge that loss of vision creates a personality alteration to a sordid and criminal character is in itself sordid and defamatory to an entire class of human beings."

This film will do incalculable harm to the public image of blind people. Society labors under multiple misconceptions about blindness and blind
people, and this film promises only to affirm and strengthen these false impressions. The film Blindness will diminish opportunities for blind
people to find employment, a distressing reality considering that over 70 percent of blind people are already under-employed or unemployed. The film will also further lower the general public's be fully contributing members of society. Both of these consequences will be devastating to the hopes and aspirations of blind people.

Blindir gagnrýna nýjustu mynd Julianne Moore

Alexander Hrafnkelsson fékk leiðsöguhund frá Blindrafélaginu - Viðtal úr Skessuhorni

 Hundurinn mun leysa hestinn af
"Mér líst mjög vel á hundinn þótt ekki sé komin nein reynsla að ráði á hann sem leiðsöguhund hjá mér. Þetta er eins og að spyrja foreldri eftir klukkustund hvernig það sé að vera foreldri," segir Hólmarinn Alexander Hrafnkelsson í gamansömum tón þegar hann er inntur eftir því hvernig honum lítist á leiðsöguhundinn Exo sem hann fékk afhentan frá Blindrafélaginu fyrir skemmstu. Alexander, betur þekktur sem Alli, var þá einn af fjórum blindum og sjónskertum Íslendingum sem fengu sérþjálfaða norska labrador hunda, en þetta er í fyrsta skipti sem slíkir hundar eru afhentir hér á landi.

Hrörnunarsjúkdómur leiddi til blindu
Alli er bæði fæddur og uppalinn í Stykkishólmi en flutti til Reykjavíkur 22 ára gamall þegar í ljós kom að hann var með hrörnunarsjúkdóm sem leiðir til blindu. Hann bjó einnig í Borgarnesi um tveggja ára skeið en eiginkona hans, Ólöf Guðmundsdóttir, er þaðan. Undanfarin ár hafa þau hjón búið í Mosfellsbæ ásamt tveimur börnum sínum. Þar stundar Alli hestatamningar af miklum móð en hann er með um 35 hross á sínum snærum og hefur selt hesta bæði til innlendra og erlendra aðila. "Við fluttum í Mosfellsbæ eftir að hafa fest þar kaup á upplýstri reiðskemmu. Ég er enn með sjónleifar í dagsbirtu og get því tamið inni í skemmunni þótt dimmi úti," segir Alli sem lætur hindranir á vegi sínum greinilega ekki stöðva sig. "Það þýðir ekkert að setjast bara niður og fara að gráta."

Hann segir að hundurinn Exo muni einmitt gagnast honum mest þegar dagsbirtu þrýtur. "Þá verð ég alveg blindur. Sjúkdómurinn byrjar þannig að ljósop augans hættir að virka. Svo missti ég hliðarsjón og er með það sem kallað er kíkissjón." Alli segir að þótt undarlegt megi virðast eigi hann auðveldara með að sitja hest en að ganga. "Þegar ég sit á hesti sér hann um að varast það sem fyrir framan er. Þess vegna má segja að hundurinn muni leysa hestinn af þegar ég er á gangi."

Hæfur til að eiga hund
Leiðsöguhundar sem Exo fara í gegnum stífa þjálfun í heilt ár. Einungis þeir hundar sem hafa verið metnir sérstaklega hæfir til leiðsagnar blindra og sjónskertra fara í slíka þjálfun. Eigendur þeirra þurftu hins vegar líka að fara í hæfismat. "Ég fór til Noregs í fyrrasumar ásamt öllum þeim sem sóttu um að fá hund. Þjálfararnir þurftu að kynna sér hvort fólk væri hæft til að fá hund, bæði félagslega og líkamlega."

Hver hundur er valinn sérstaklega fyrir væntanlegan notanda enda að mörgu að hyggja, til að mynda gönguhraða beggja. Þegar búið var að velja hundana hófst þjálfun þeirra og að henni lokinni voru þeir fluttir til Íslands. Eftir sóttkví hófst tveggja vikna stíf samþjálfun hunda og notenda í Nýjabæ í Flóa. Nú er tekin við jafnlöng þjálfun á heimaslóðum hvers notanda. Ef vel tekst til má ætla að hundurinn verði félagi og samstarfsaðili notanda síns í heilan áratug. "Nú erum við að læra gönguleiðir í kringum heimili mitt og vinnustað með þjálfaranum, til dæmis leiðina í hesthúsið," segir Alli.

Hundinum fylgir aukið sjálfstæði
Eitt það erfiðasta við sjónskerðinguna var missir sjálfstæðis að sögn Alla. "Ég þurfti að stilla líf mitt eftir sjónskerðingunni. Það er engin leið að gera sér grein fyrir því fyrirfram hvað missir sjálfstæðis er erfiður. Mér fannst til dæmis gríðarlega erfitt að þurfa að hætta að keyra. Að geta ekki skotist út í búð lengur eða gert annað sem öðrum þótti sjálfsagt. Hundurinn breytir miklu varðandi þetta, sérstaklega núna þegar daginn fer að stytta. Þá minnkar starfsgeta mín og ég get minna verið einn úti við."

En hvert er helsta hlutverk hundsins? "Hann leiðir mig á allri göngu, lærir þær leiðir sem ég er vanur að fara, þekkir gangbrautir og stöðvar við gangstéttarbrúnir og gatnamót. Svo getur hann til dæmis fundið hluti sem ég missi og finn ekki aftur; húfu, vettlinga, peningaveski, lykla eða farsíma. Á göngu leiðir hann mig framhjá hættum á borð við bíla, staura og fólk. Það eina sem ég þarf að gera er að gefa skipanir á borð við "hægri" og "vinstri"." Alli hlær þegar hann er inntur eftir því hvort tungumálaörðugleikar hafi gert vart við sig milli þeirra félaga. "Það er nú það. Þeir skilja ekki stikkorðin nema á norsku. Mörg orðin eru þó lík og maður var orðinn ágætur í þessu eftir nokkra daga. Svo breytum við félagarnir orðunum smátt og smátt yfir á íslensku."

sók

Einhverfur drengur skilinn eftir einn - Dæmi af þeirri ferðaþjónustu sem fatlaðir þurfa að búa við

Í gær birtist frétt í Fréttablaðinu af hremmingum fjögurra ára einhverfs drengs sem þarf að nýta sér Ferðaþjónustu fatlaðra. Fréttin fylgir hér á eftir. 

"Fjögurra ára drengur hefur í tvígang verið skilinn eftir í reiðileysi fjarri áfangastað sínum af Ferðaþjónustu fatlaðra. Faðir drengsins segir mildi að ekki hafi farið verr. Komið sé fram við son sinn eins og dauðan hlut en ekki lítið barn. 

Steingrímur Páll Viderö, fjögurra ára þroskahamlaður og einhverfur drengur úr Mosfellsbæ, hefur í tvígang verið skilinn eftir einn og yfirgefinn af starfsmönnum Ferðaþjónustu fatlaðra. Steingrímur getur ekkert tjáð sig. Martin Viderö, faðir Steingríms, segir mildi að ekki hafi farið illa.

Martin segir sárt að vita til þess að sonur sinn sé skilinn eftir á stöðum fjarri þeim áfangastað sem hann átti að vera sendur á fyrir það fyrsta og þess ekki gætt að hann komist í réttar hendur. Það sé ólíðandi meðferð, sérstaklega þegar börn eiga í hlut.

"Það gengur ekki að barnið okkar sé ítrekað skilið eftir einhvers staðar niðri í bæ, eitt og yfirgefið, því starfsmennirnir hafa ekki fyrir því að finna leikskólann hans," segir Martin. Í stað þess að leita betur fóru starfsmenn ferðaþjónustunnar tvívegis með drenginn í Styrktarfélag lamaðra og fatlaðra á Háaleitisbraut. Í annað skiptið var honum fylgt inn en bílstjórinn gat ekki sagt starfsfólki Styrktarfélagsins hvað drengurinn héti. Slík vinnubrögð segir Martin lýsa miklu fálæti í garð lítils barns.

Seinna skiptið hafi þó verið mun alvarlegra en þá skildi bílstjórinn Steingrím eftir í anddyri Styrktarfélagsins. "Hann getur ekkert tjáð sig en þykir spennandi að fara út og skoða. Hann hefði ekki þurft að hafa mikið fyrir því að ganga út um sjálfvirku dyrnar sem þarna eru. Ég get ekki hugsað þá hugsun til enda hvað hefði getað gerst," segir Martin. Sem betur fer veitti starfsfólk Styrktarfélagsins drengnum athygli og sá til þess að hann kæmist í réttar hendur.

Martin og Júlíana Steingrímsdóttir, móðir drengsins, furða sig einnig á að hann sé látinn sitja í framsæti bíla ferðaþjónustunnar. "Ég hélt að lög í landinu bönnuðu slíkt," segir Martin. Hann segir að starfsmenn hafi tjáð honum að stundum væri fullorðið fólk meðal farþega sem gæti reynst barninu hættulegt og því mætti hann ekki sitja aftur í. Ekki hafi komið til greina að sækja Steingrím á öðrum bíl.

Unnur Erla Þóroddsdóttir, félagsráðgjafi hjá Mosfellsbæ, segir athugasemdir sem þessar litnar alvarlegum augum og reynt yrði að finna lausn á málinu. Hún benti á að Mosfellsbær væri með samning við Ferðaþjónustu fatlaðra og Gunnar Torfason svaraði fyrir það fyrirtæki. Hann vildi ekki tjá sig um málið þegar Fréttablaðið hafði samband.
[e-mail]"

Því miður er það svo að Ferðaþjónusta fatlaðra virðist vera þjónusta sem skipulögð er út frá þörfum þeirra sem veita þjónustuna frekar en þeirra sem nýta sér hana. Dæmi er um að þeir sem þurfa að nota þessa þjónustu þurfi að sætta sig við að vera keyrðir á sinn áfangastað allt að 2 klst fyrr en þeim er ætlað að mæta, vegna þess að það hentar þeim rúnti sem bílinn fer þann daginn. Ef notendur þessara þjónustu þurfa að bregða sér eitthvað, er eins gott að þeir ákveði það deginum áður, því það er sá fyrirvari sem þarf að hafa á því að fá akstursþjónustu frá Ferðaþjónustu fatlaðra. Þetta er fyrirkomulag sem er ekki ásættanlegt því það tryggir fötluðum ekki það ferðafrelsi sem þeir eiga rétt á.

Ég mun síðar fjalla meira um ferðaþjónustumál fatlaðra og þá sérstaklega blindra og sjónskertra. 

Óvandaður fréttafluttningur sjónvarpsins af leiðsöguhundum fyrir blinda og sjónskerta einstaklinga

Neðangreint bréf sendi ég til fréttastjóra RUV, Óðins Jónssonar, og fyrrverandi fréttastjóra Ríkissjónvarpsins, Elínar Hirst,  vegna fréttaflutnings sjónvarpsins af leiðsöguhundum fyrir blinda og sjónskerta. Þessi fréttaflutningur er að mínu mati dæmi um óvönduð vinnubrögð.

Fréttina má sjá með því að smella hér.

"Sunnudaginn 14 september var flutt frétt í Ríkissjónvarpinu af leiðsöguhundum fyrir blinda og sjónskerta einstaklinga. Í tilefni fréttaflutningsins vil ég koma eftirfarandi athugasemdum og leiðréttingum á framfæri.

1. Í fréttinni er talað um að hundurinn Erró, sem Friðgeir Jóhannesson var með þar til í vor, hafi drepist. Þó þetta orðalag sé oft notað í íslensku um dýr, þá hefur það frekar átt við um húsdýr og búfénað en dýr sem menn hafa haft sem félaga og vini í um heilan áratug. Orðalagið er að mínu mati ónærgætið og þá sérstaklega þegar haft er í huga að Erró var svæfður vegna alvarlegs sjúkdóms sem hann gekk með.

2. Í fréttinni talar fréttamaður, sem tekur viðtölin, um blindrahunda og eins er það hugtak notað í þýðingatexta. Blindrafélagið hefur í öllu sínu kynningarefni lagt áherslu á að hugtakið "leiðsöguhundar fyrir blinda og sjónskerta sé notað" og óskar eftir samstarfi við fjölmiðla og aðra um að það verði gert. Það hugtak var notað í lestri fréttaþular við kynningu á fréttinni.

3. Í lok fréttarinnar er sagt að þjálfuninni sé nú lokið og hundarnir komnir til eigenda sinna. Hið rétta er að þegar fréttin er sögð er eingöngu lokið 2 vikum af 4 í samþjálfun leiðsöguhunds og notenda. Eingöngu þeim þætti þjálfunarinnar sem fram fór að Nýjabæ var lokið á þessum tímapunkti. Tveggja vikna þjálfun í daglegu umhverfi notendanna stendur nú yfir.
Leiðsöguhundarnir eru eign Blindrafélagsins og lánaðir notendum sínum. Gengið frá sérstöku samkomulagi á milli aðila þar um.
Þessi atriði komu rækilega fram þegar hundarnir voru formlega afhentir notendum sínum við hátíðlega athöfn föstudaginn 12 september, en þar var Ríkissjónvarpið viðstatt, þó það hafi kosið að gera þeim viðburði ekki skil í fréttinni.

Virðingarfyllst, "

Fjórir leiðsöguhundar fyrir blinda og sjónskerta afhentir notendum sínum.

Í dag, föstudaginn 12. september voru 4 leiðsöguhundar fyrir blinda og sjónskera einstaklinga afhentir notendum sínum við hátíðlega athöfn í húsakynnum Blindrafélagsins að Hamrahlíð 17.

Auk mín fluttu fluttu ávörp Guðlaugur Þórðarson Heilbrigðisráðherra, Daníel G. Björnsson fjölumdæmisstjóro Lions og Helena Björnsdóttir, íslenskur leiðsöguhundanotandi búsett í Noregi. Þessir aðilar afhentu einnig hundana til notenda sinna, Þeirra Alexanders Hrafnkelssonar sem fékk hundinn Exo, Friðgeirs Jóhanessonar sem fékk hundinn Exit, Guðlaugar Erlendsdóttur sem fékk hundinn Elan og Lilju Sveinsdóttur sem fékk hundinn Asitu. 

Hundarnir hafa verið þjálfaðir í hundaskóla norsku blindrasamtakanna og hefur þjálfun þeirra tekið u.þ.b. eitt ár.

Þann 8. maí 2007 undirritaði þáverandi heilbrigðis- og tryggingarmálaráðherra, Siv Friðleifsdóttir, samkomulag við Blindrafélagið um styrk til að kaupa og þjálfa fimm leiðsöguhunda fyrir blinda og sjónskerta en upphæð styrksins átti að dekka kaupverð hundanna í Noregi og þjálfunarkostnað þeirra þar.

Strax var hafinn undirbúningur verkefnisins og í júní 2007 fór 6 manna hópur blindra og sjónskertra til Noregs og tók þátt í undirbúningsnámskeiði þar sem 4 þeirra voru valdir hæfir og tilbúnir til að taka við leiðsöguhundi, en hver hundur er valinn sérstaklega fyrir væntanlegan notanda þar sem taka þarf tillit til gönguhraða beggja auk ýmissa annarra þátta. Þegar búið var að velja hundanna fyrir væntanlega notendur hófst eiginleg þjálfun þeirra og síðan voru þeir fluttir til Íslands í lok júlí s.l. þar sem 4 vikna dvöl í sóttkví tók við. Í lok ágúst losnuðu hundarnir úr sóttkvínni og hófst þá tveggja vikna stíf samþjálfun hundanna og notenda þeirra. Samþjálfunin fór fram að Nýjabæ í Flóa og dvöldu notendurnir þar allan þjálfunartímann.  Samþjálfuninni  stjórnuðu tveir þjálfarar frá norska hundaskólanum og nutu þeir aðstoðar tveggja íslenskra þjálfara.

Í dag er mikil gleðistund í lífi leiðsöguhundanotendanna, þegar þeir taka formlega við hundum sínum, en ef vel tekst til, má ætla að hundurinn verði félagi og samstarfsaðili notanda síns næstu 10 árin.

Þjálfun á hverjum leiðsöguhundi fyrir blinda og sjónskerta kostar alls um 5 - 6 milljónir króna og því er verkefni sem þetta nánast ókleift án aðkomu hins opinbera. Markmiðið hlýtur að vera að leiðsöguhundar verði flokkaðir sem hjálpartæki og lítur Blindrafélagið á samkomulagið við Heilbrigðisráðuneytið sem fyrsta skrefið á þeirri braut. Auk Heilbrigðisráðuneytisins hefur Lionshreyfingin á Íslandi lagt þessu verkefni öflugt lið en tekjur af sölu Rauðu fjaðrarinnar í vor, alls 12,5 milljónir króna, runnu til þessa verkefnis. Þess vegna hefur verið ákveðið að fá til landsins tvo hunda til viðbótar sem munu koma á næsta ári, en fjórir einstaklingar hafa lýst áhuga sínum að fá þá hunda.

Blindrafélagið vill hvetja fólk til að sýna leiðsöguhundunum og notendum þeirra skilning og tillitssemi á ferðum þeirra og minnir á að leiðsöguhundar eru ekki gæludýr heldur nauðsynlegt hjálpartæki.

Gleðiganga fatlaðra í Madrid

Þann 13 september næst komandi verður í annað skiptið efnt til Gleðigöngu fatlaðar (II Marcha por la visibilidad de la diversidad funcional) í Madrid. Fyrst var efnt til þessara göngu á síðast ári og i þá göngu mættu um 1000 einstaklingar, sem komu víða að. Hér má sjá myndband frá þeirri göngu. Myndbandshlekkur.

Fyrirmyndi er að sjálfsögðu fengin frá gleðigöngu samkynhneigðra, sem eins og allir vita hefur heppnast einstaklega vel hér á landi.

Markmiðið með göngunni er að auka á sýnileika fatlaðra og vekja athygli á mannréttindabaráttu þeirra.

Heimasíða göngunnar á spænsku er: http://www.marchadiversidadfuncional.org/

Aðilar eða samtök sem vilja senda stuðningsyfirlýsingu geta sent á: [e-mail].   

Sjónskert börn í fjórða bekk fá gefins fartölvur

Mánudaginn 1.september, afhenti sjóðurinn Blind börn á Íslandi, níu sjónskertum grunnskólabörnum fartölvur til notkunar við námið. Athöfnin fór fram í húsnæði Blindrafélagsins að Hamrahlíð 17.    

Það voru konur í Thorvaldsenfélaginu sem seldu jólamerki félagsins um síðustu jól til styrktar blindum og sjónskertum börnum. Félagið afhenti sjóðnum eina milljón króna til kaupa á fartölvum fyrir blind og sjónskert grunnskólabörn og ákvað stjórn sjóðsins að styrkja sérstaklega verkefni á vegum kennsluráðgjafarinnar, sem mun verða hluti af nýrri þjónustu og þekkingarmiðstöð blindra og sjónskertra. Verkefnið er fólgið í því að tölvurnar verða allar útbúnar með stækkunarbúnaði sem auðveldar sjónskertum nemendum að halda í við jafnaldra sína og munu kennsluráðgjafar fylgjast með þessum hópi nemenda sérstaklega og kenna þeim á búnaðinn.

Sjóðurinn Blind Börn á Íslandi var stofnaður fyrir mörgum árum síðan af útvarpsmönnunum Gulla Helga og Jóni Axel. Þeir hófu sölu á efni tengdum útvarpsþætti sem þeir voru með og nutu til þess stuðnings fleiri aðila. Sjóðurinn hefur staðið fyrir úthlutunum og skemmtunum fyrir blind og sjónskert börn á undanförnum árum. 

Mikil ánægja ríkti meðal krakkanna, foreldra þeirra, Thorvaldsenkvenna og annarra sem stóðu að verkefninu. Ljóst má vera að þetta er verkefni sem vonandi mun hafa mikil og jákvæð áhrif á nám og leik þessara krakka.

Þessum viðburði voru gerð góð skil í fréttum Stöðvar2 og mér finnst ástæða til þess að hrósa dagskrágerðarfólki Stöðvar2 fyrir þann áhuga sem þeir hafa að undanförnu sýnt málefnum blindra og sjónskertra.

Thorvaldsenfélaginu og forsvarsmönnum sjóðsins Blind börn á Íslandi, eru eru færðar kærar þakkir fyrir framlagið.

Gengið yfir Sahara eftir að hafa endurheimt sjón eftir tímamóta augnaðgerð

Ungur breskur strákur, sem var með ólæknandi arfgengan augnsjúkdóm (RP) og fékk sjónina aftur eftir að hafa gengist undir tímamóta augnaðgerð, ætlar að ganga yfir Sahara eyðimörkina á næsta ári.

Sjá hér að neðan frásögn úr Wigan Evening Post:

A teenager who got his sight back after a pioneering operation will be
trekking across the Sahara desert next year.

Steven Howarth, a student at Wigan and Leigh College, was born with an eye condition which gave him limited sight in bright lights and at night.

The condition, caused by a faulty gene called Retinitis Pigmentosa, could have led to the 18-year-old going completely blind in his 20s.

But Steven was treated through a clinical trial which dramatically improved his sight, paid for by The British Retinitis Pigmentosa Society, known as RP Fighting Blindness.

To express his gratitude, Steven is raising sponsorship for a 100km trip
across the Sahara desert in March.

He said: "It will definitely be a gruelling journey, but one which I am
hugely excited about. The idea came up at an RP meeting.

"It was suggested to all those present, including myself, and I was happy to sign up for it."

During the clinical trial Steven received an injection into the back of his
right eye with copies of a healthy gene, which has given Steven a huge
improvement in his ability to see at night time.

Steven said: "Not only has the treatment vastly improved my vision, but it has given me a boost of confidence as I now feel more independent.

"The hope for other sufferers is very encouraging as research goes on, but, of course, they rely heavily on donations."

All the information on the incredible journey can be found at
http://www.trektofightblindness.org.uk/

For more details on how to donate, call Steven on 01942 790078, e-mail mailto:t.howarth1%40ntlworld.com or make a donation online by going to www.justgiving.com/stevenhowarth

Donations can also be sent in the post to 8 Fairhaven Avenue, Westhoughton, Bolton, BL5 3HE.

Að aflokn alheimsþingi World Blind Union

 Á  7.  Þingi World Blind Union, sem fram fór í Genf daganna 18 - 23 ágúst,  kom meðal annars fram að markmiðið með  alheimsþinginu er að ná samkomulagi um  ályktanir sem er hægt að hrinda í framkvæmd og að þær hafi það í för með sér að breytingar verði á því hvað það merkir að vera blindur eða sjónskertur og að blindir og sjónskertir geti  tekið sinn réttláta sess í samfélaginu.

Yfir 600 aðalfulltrúar voru á þinginu og voru 40% atkvæða í höndum kvenna, en WBU hefur lagt mikla áherslu á að jafna þátttöku kynjanna í starfi aðildarfélaga sinna og samtakanna. Til dæmis þá var haldin sérstök kvennaráðstefna á undan þinginu. Sjá hér frásögn Lilju Sveinsdóttur sem var annar af tveimur fulltrúum Íslands á ráðstefnunni.

Í skýrslu William Rowland fráfarandi forseta WBU frá S-Afríku, og umræðum um skýrsluna báru þessi mál hæst:

• Mikilvægi Sáttmála SÞ um réttindi fatlaðar og að aðildarsamtökin noti sáttmálann til að berjast fyrir og tryggja réttinda blindra og sjónskertra. Mikilvægt væri að aðildarfélög í löndum sem ekki hefðu skrifað undir eða staðfest sáttmálann ynnu að því að fá það gert.
• Komandi 200 ára afmæli Louis Braille á árinu 2009 og mikilvægi blindraleturs var mikið rætt. Fulltrúar þróunarlandanna voru virkir í þeirri umræðu og bentu m.a. á að vegna lítils öryggis með rafmagn þá kæmi ný tækni ekki af sömu notum og í þróaðri löndum. Að mati þeirra sem tóku til máls þá er mikilvægi blindraleturs síst að minnka þrátt fyrir að ný tækni sé mörgum blindraleturs notendum hjálpleg. Fulltrúar frá þróunarlöndunum lögðu áherslu á alþjóðlegt átak í tengslum við 200 ára afmæli Louis Braille.
• Vinnuhópur um málefni sjónskertra hefur verið starfandi innan WBU. M.a. benti forsetinn á það í máli sínu að huga þyrfti að stöðu sjónskertra innan WBU, en sjónskertir eru þrisvar sinnum fleiri en blindir. Málefni blindra hafi hins vegar oft borið mun hærra en málefni sjónskertra.
• WBU er aðili að verkefnum sem hafa það að markmiði að gefa öllum blindum og sjónskertum börnum í heiminum aðgang að menntun. Í dag eru 90% allra blindra og sjónskertra barna án aðgangs að menntun. Blindir og sjónskertir hafa ekki aðgang að 95% alls útgefins prentefnis, vegna þess á hvað formi útgáfan er. WBU vinnur að því að breyta þessu í verkefni sem kallast „book famine".

Nokkur órói og umræða var um nýtt félagsgjaldakerfi fyrir WBU. Tillagan sem lá fyrir þinginu gat haft það í för með sér að lítil og févana samtök og samtök frá smáríkjum áttu það á hættu að fara illa út úr nýju fyrirkomulagi. Ísland hafði frumkvæði að því að vekja athygli á málinu auk þess sem heildarsamtökin í S-Ameríku lýstu mikill óánægju. Í samvinnu við samtök frá Hollandi, Þýskalandi og Möltu flutti Ísland tillögu sem átti að taka tillit til þeirra óánægjusjónarmiða sem fram höfðu komið. Tillagan var samþykkt, þó óvissa sé um hvort hún var samþykkt í heild sinni eða að hluta vegna mikils ruglings við atkvæðagreiðslu.

Á þinginu voru flutt nokkur áhugaverð ávörp sem tengdust þema þingsins. Meðal þeirra sem töluðu voru: Ms Kyung-what KANG Deputy High Commissioner for Human Rights OHCHR og  Marc Maurer Bandarískur mannréttindalögfræðingu og aðgerðarsinni sem hefur verið blindur frá fæðingu, Don Makay sendiherra og Larry Campbell, President International Council for Education of People with Visual Impairment (ICEVI),

Á þinginu var kosin ný stjórn samtakanna. Nýr forseti WBU er Maryanne Diamond frá Ástralíu, Arnt Holt frá Noregi var kosinn 1 varaforseti.

Þó nokkrar ályktanir voru samþykktar á þinginu og munu þær verða þýddar yfir á íslensku og birtar um leið og þær verða tilbúnar.

Seinustu daga þingsins var síðan kynning og sýninga á ýmsum hjálpartækjum fyrir blinda og sjónskerta. Ég er að vonast til þess að Blindrafélagið geti stuðlaða að því að hluta af því sem þar var sýnt megi taka í notkun hér á landi og eru nokkur atriði þegar í skoðun.

Þingið var vel skipulagt, eins og við er að búast þegar Svisslendingar sjá eiga í hlut. Ráðstefnuhöllin sem þingið fór fram í var hinsvegar bagaleg út frá sjónarhóli sjónskertra vegna birtuskilyrða, sem voru mjög breytileg. Lítill tími var gefinn til umræðna vegna þess hversu þétt dagskráin var. Í umræðum voru sjónarmið þróunarlandanna mjög áberandi og fulltrúar þeirra mjög virkir í umræðum.
Alheimsþing World Blind Union fara fram á 4 ára fresti.

Alheimsþing World Blind Union

 Daganna 15 - 23 ágúst fer fram kvennaráðstefna World Blind Union og Alheimsþing samtakanna í Genf í Sviss. Blindrafélagið mun eiga fulltrúa á bæði kvennaráðstefnunni og Alheimsþinginu.

Yfirskrift þingsins er: Changing What It Means to Be Blind - Taking Our Place in the World

Blindrafélagið sendir 6 fulltrúa á þingið, þar af er einn aðstoðarmaður. Fulltrúar Blindrafélagsins eru auk mín, Halldór Sævar Guðbergsson, Bergvin Oddsson, Lilja Sveinsdóttir, Inga Sæland og Ólafur Haraldsson, sem er aðstoðarmaður.

Heimasíða þingsins er: http://www.wbu2008.ch/e.

Útvarpað mun verða frá ráðstefnunni: http://www.acbradio.org