Nýr forstjóri Þjónustu og þekkingarmiðstöðvar blindra og sjónskertra einstaklinga

Ályktun samþykkt á stjórnarfundi Blindrafélagsins 26. febrúar 2009 í tilefni ráðningar forstjóra Þjónustu- og þekkingarmiðstöðvar fyrir blinda, sjónskerta og daufblinda einstaklinga:  

"Félagsmálaráðherra hefur ráðið Huld Magnúsdóttur í stöðu forstjóra Þjónustu og þekkingarmiðstöðvar fyrir blinda, sjónskerta og daufblinda einstaklinga, en stofnunin hóf starfsemi þann 1 janúar 2009. Blindrafélagið leggur mikið upp úr því að eiga sem best samstarf við alla þá aðila sem koma að þeim hagsmunamálum sem félagið sinnir og býður því hinn nýja forstjóra velkominn til starfa. Að mati forystu Blindrafélagsins voru í hópi umsækjenda mjög hæfir einstaklingar sem Blindrafélagið þekkir vel til og jafnframt eru vel kunnugir málefnum blindra og sjónskertra. Enginn þeirra varð fyrir valinu í stöðu forstjóra miðstöðvarinnar.  Að því gefnu að félags- og tryggingarmálaráðuneytið hafi staðið faglega að ráðningunni, má ljóst vera að Blindrafélagið getur haft miklar væntingar til starfa og þekkingar hins nýráðna forstjóra Þjónustu- og þekkingarmiðstöðvar fyrir blinda, sjónskerta og daufblinda einstaklinga.“

  Stjórn Blindrafélagsins,Samtaka blindra og sjónskertra á Íslandi   

Er það lúxus að lesa?

Blindraletrið nýtist svo fáum þannig að ekki er rétt að setja peninga í kaup á Blindraletursprentara.  Þetta eru rök sem að nefnd voru við mig í fullri alvöru af aðila sem hafði sýnt því áhuga að koma að söfnun á nýjum blindraletursprentara. 

Mér var brugðið og fór að velta þessu fyrir mér.

Í byrjun janúar skrifaði ég pistla þar sem ég fjallaði um blindraletur og þá staðreynd að þann 4 janúar voru 200 ár liðin frá fæðingu Louis Braille, en hann fann upp blindraletrið. Af þessu tilefni fjallaði fréttastofa RUV sjónvarps um gamlan og lasburða blindraletursprentara á Þjónustu og þekkingarmiðstöðinni fyrir blinda, sjónskerta og daufblinda einstaklinga. En það er einu prentarinn á landinu sem nýtist í að prenta bækur, svo sem eins og námsbækur. Þessi gripur er við það að gefast upp.

Á Íslandi er líklega mesta ólæsi í allri Evrópu meðal blindra og sjónskertra á blindraletur. Því miður var í góðærinu heykst á því að kaupa nýjan blindraletursprentara. Og nú er komin kreppa. 

Íslendingar eru fáir og tala tungumál sem engnir aðrir en þeir skilja. Við gerum kröfu til þess að íslenskan sé viðurkennd í alþjóðasamfélaginu og að t.d. tölvubúnaður sé aðlagaður að íslenskunni. Það eru ekki rök fyrir okkur að svo fáir tali íslensku, og að aðlögun fyrir svo fáa kosti of mikla fjármuni til að vera réttlætanleg.

Það sama á við um blindraletrið. Alveg eins og það eru mannréttindi okkar íslendinga að tillit sé tekið til tungumálsins okkar þá eru það mannréttindi þeirra sem reiða sig á lestur með blindraletri að útgáfa á efni á blindraletri sé ekki frá þeim tekin. Vegna þess að þeir eru svo fáir. Mannréttindi eru réttindi einstaklinga ekki fjöldans eða hópa.

Ég velti því fyrir mér hvort ríkið sé líklegra til að kaupa blindraletursprentara á krepputímum en það var á meðan góðærið stóð yfir. Einhverjum kann að kannski að finnst að sumir verði bara að neyta sér um þann lúxus að læra að lesa í kreppunni.