Er það lúxus að lesa?

Blindraletrið nýtist svo fáum þannig að ekki er rétt að setja peninga í kaup á Blindraletursprentara.  Þetta eru rök sem að nefnd voru við mig í fullri alvöru af aðila sem hafði sýnt því áhuga að koma að söfnun á nýjum blindraletursprentara. 

Mér var brugðið og fór að velta þessu fyrir mér.

Í byrjun janúar skrifaði ég pistla þar sem ég fjallaði um blindraletur og þá staðreynd að þann 4 janúar voru 200 ár liðin frá fæðingu Louis Braille, en hann fann upp blindraletrið. Af þessu tilefni fjallaði fréttastofa RUV sjónvarps um gamlan og lasburða blindraletursprentara á Þjónustu og þekkingarmiðstöðinni fyrir blinda, sjónskerta og daufblinda einstaklinga. En það er einu prentarinn á landinu sem nýtist í að prenta bækur, svo sem eins og námsbækur. Þessi gripur er við það að gefast upp.

Á Íslandi er líklega mesta ólæsi í allri Evrópu meðal blindra og sjónskertra á blindraletur. Því miður var í góðærinu heykst á því að kaupa nýjan blindraletursprentara. Og nú er komin kreppa. 

Íslendingar eru fáir og tala tungumál sem engnir aðrir en þeir skilja. Við gerum kröfu til þess að íslenskan sé viðurkennd í alþjóðasamfélaginu og að t.d. tölvubúnaður sé aðlagaður að íslenskunni. Það eru ekki rök fyrir okkur að svo fáir tali íslensku, og að aðlögun fyrir svo fáa kosti of mikla fjármuni til að vera réttlætanleg.

Það sama á við um blindraletrið. Alveg eins og það eru mannréttindi okkar íslendinga að tillit sé tekið til tungumálsins okkar þá eru það mannréttindi þeirra sem reiða sig á lestur með blindraletri að útgáfa á efni á blindraletri sé ekki frá þeim tekin. Vegna þess að þeir eru svo fáir. Mannréttindi eru réttindi einstaklinga ekki fjöldans eða hópa.

Ég velti því fyrir mér hvort ríkið sé líklegra til að kaupa blindraletursprentara á krepputímum en það var á meðan góðærið stóð yfir. Einhverjum kann að kannski að finnst að sumir verði bara að neyta sér um þann lúxus að læra að lesa í kreppunni.